បៀងបាច់ដុង គ្មានគ្រួសារខ្មែរក្រីក្រទៀតទេ

ដោយទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់របស់រដ្ឋអំនាចភូមិភាគ រួមជាមួយការខិតខំប្រឹងប្រែងឈានឡើងរបស់ ខ្លួន បងប្អូនជនរួមជាតិខ្មែរទាំងឡាយនៅឃុំបៀងបាច់ ស្រុកធើយប៊ិញ បានកសាងជីវភាពក្រួសារមួយថ្ងៃកាន់ តែសម្បូររុងរឿងប្រសើរឡើង។

ទូទាំងឃុំបៀងបាច់ដុងមានគ្រួសារខ្មែរចំនួន៣៦គ្រួសារ តែសព្វថ្ងៃពោលគឺមិនមានគ្រួសារក្រីក្រជាខ្មែរដូចកាលពីមុនទៀតនោះទេ។

ទន្ទឹមជាមួយបណ្តាគោលនយោបាយឧបត្ថម្ភរបស់ភូមិភាគ ព្រមទាំងឆន្ទៈខិតខំឈានឡើងជាកត្តាដ៏សំ               ខាន់ជួយឲ្យមាមីងបងប្អូនខ្មែរមានលក្ខណៈកសាងជីវភាពគ្រួសារសុខសាន្ត។ ផ្តើមពីនោះ ក៏មានលេចធ្លោយគំរូកសិករខ្មែរផលិតពូកែជាច្រើនដែលឈានឡើងអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ។

តួយ៉ាងដូចជាគ្រួសារបង ហ្វិញវុំាងធឿង នៅភូមិ កៃសាំងង៉ង ទោះបីជាមានដីផលិតតិចតួចក្តី តែជាមួយ ឆន្ទៈឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការពលកម្មផលិត បងធឿងក៏បានឈានឡើងអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ។ ជាមួយ ផ្ទៃដីផលិត៣កុង បងមិនចិញ្ចឹមជលផលដូចអ្នកផង នោះទេ បងបែរជាបង្កើតទម្រង់ បហុបែបទៅវិញ។ បងជីកស្រះសម្រាប់ចិញ្ចឹមត្រីទឹកសាប នៅលើផ្ទៃទឹក បងចិញ្ចឹមកង្កែប។ រាល់ឆ្នាំ មានចិញ្ចឹម៣រដូវត្រីក្រាញ់ ផងដែរ ផ្តល់ទិន្នផលប្រមាណ ៣០០គីឡូក្រាមក្នុងមួយ រដូវ។ ទទួលបានប្រាក់ចំណូលរាប់សិបលានដុងទៀតផង។ ទម្រង់ចិញ្ចឹមបង្កែបជួយឲ្យបងយកពេលវេលាខ្លីសម្រាប់ផ្គង់ផ្គង់ឲ្យរយៈពេលយូរអង្វែងក្នុងខណៈដែលរង់ចាំការប្រមូលផលត្រី។

ដើម្បីបង្កើនប្រភពប្រាក់ចំណូល បងធឿង ថែម        ទាំងបានអនុវត្តទមង្រ់ចិញ្ចឹមពស់ចាន់ល្មម ពីព្រោះចំ ណាយដើមទុនតិច តែផ្តល់ប្រភពចំណូលខ្ពស់ លើកដំបូងបងគិតថាចិញ្ចឹមទុកសម្រាប់លក់តែប៉ុណ្ណោះ តែដោយយល់ថាប្រភេទពស់នេះលក់បានតម្លៃខ្ពស់ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តចិញ្ចឹមដើម្បីលក់ពូជវិញ។ រាល់សត្វពស់ពូជមួយក្បាលលក់បានតម្លៃចាប់ពី ៦០-៨០ ពាន់ដុង រាល់ឆ្នាំបងទទួលបានប្រាក់ ចំណូលប្រហែល៥០លាន ដុងពីការលក់ពស់ពូជ។

ដោយទម្រង់ផលិតដ៏សម្បូរបែបទាំងនេះហើយ ទើបបងធឿងមានប្រភពប្រាក់ចំណូលខ្ពស់។ ដីត្រឹម តែ៣កុង ប្តីប្រពន្ធបងសន្សំបានមួយចំនួនទៀតក៏ទិញបានដីផលិតបន្ថែមចំនួន១ហិចតា ហើយសេដ្ឋកិច្ច                មួយថ្ងៃកាន់តែរីកចម្រើនគ្រប់វិស័យ។

បងស្រី ត្រឹងធីទីម នៅភូមិហ៊ឺវថើយ ឃុំបៀងបាច់ អនុវត្តទម្រង់ធ្វើអំបោសប្របុសមានប្រសិទ្ធភាព មិន               ត្រឹមនាំមកនូវប្រាក់ចំណូលសម្រាប់គ្រួសារប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបង្កើតការងារធ្វើជូនពលករនារីនៅជនបទជាច្រើនអ្នកទៀតផង។

ឆ្លៀតយកវត្ថុធាតុដែលមានស្រាប់នៅភូមិភាគបងស្រី ត្រឹងធីទីម ផ្តើមអាជីពដោយរបរធ្វើអំបោសផ្កាប្របុស។

ឆ្លៀតយវត្ថុធាតុផ្តើំពិដើមប្របុសដែលមានសា្រប់នៅភូមិភាគ រួមជាមួយការច្នៃប្រតិដ្ឋដ៏ប៉ិនប្រសព្វរបស់ខ្លួន ទើបបងស្រីសម្រេចចិត្តផ្តើមអាជីពជាមួយមុខរបរ ធ្វើអំបោសផ្កាប្របុស។ លើកដំបូងបងស្រីធ្វើសម្រាប់លក់តាមភូមិ ក្រោយមកក៏មានឈ្មួញដាក់ពាក្យទិញដោយចំនួនច្រើន ដូច្នេះហើយបងក៏បង្កើនការផលិតថែមទៀត។ បងស្រីទីម មានប្រសាសន៍៖ សព្វថ្ងៃ អំបោសផ្កាប្របុសក៏ត្រូវបានដាក់លក់នៅគ្រប់ទីផ្សារតាមខេត្ត ដោយខំនួនច្រើនបណ្តាវត្ថុធាតុសម្រាប់ធ្វើប្រ               បុសមិនគ្រប់សម្រាប់ធ្វើ ខ្ញុំបាននាំចូលផ្កាប្របុសមកអំពីភូមិភាគផ្សេងៗ ដើម្បីពហុបែបមុខទំនិញសម្រាប់               ភ្ញៀវអតិថិជនជម្រើសទិញ មូដ្ឋានផលិតអំបោសផ្កា       ប្របុសរបស់ខ្ញុំកំពុងចងអំបោសឆ្អឹងដូងនៅឡើយ”។

មធ្យមរៀងរាល់ខែ មូលដ្ឋានផលិតអំបោសផ្កាប្រ      បុសរបស់បងស្រីទីមលក់ចេញលើទីផ្សារបានប្រ               មាណ១០០ផលិតផល។ ទាំងអំបោសផ្កាប្របុស និង ឆ្អឹងដូង លក់ដោយតម្លៃចាប់ពី២០-៣០ពាន់ដុង/ដើម (យោងតាមធំតូច) ផ្តល់ប្រាក់ចំណូលជូនបងស្រីទីមចាប់ពី១០-១៥លានដុង។ មិនត្រឹមផ្តល់ប្រភពប្រាក់ចំណូលនឹងនរសម្រាប់គ្រួសារប៉ុណ្ណោះទេ គឺមូលដ្ឋាន ផលិតអំបោសរបស់បងស្រីថែមទាំងជួយដោះស្រាយការងារធ្វើជូនពលករនារីនៅភូមិភាគបានជិត១០នាក់ទៀតផង។

លោកង្វៀងភីថុង អនុប្រធានគណៈកម្មាធិការប្រជាជនឃុំបៀងបាច់ដុង ឲ្យដឹង៖ “រយៈពេលកន្លង បងប្អូនជនរួមជាតិខ្មែរទាំងឡាយនៅភូមិភាគក៏បានផ្លាស់ប្តូរគំនិត្ត និងរបៀបរកស៊ីជាដើម សព្វថ្ងៃពោលគឺគ្មាន               គ្រួសារក្រីក្រក្នុងជនរួមជាតិខ្មែរដូចកាលមុននោះទេ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ថែមទាំងមានគ្រួសារជាច្រើនសេដ្ឋកិច្ចបានលំនឹងល្អ ហើយថែមទាំងរួមចំណែកក្នុងសហគមទៀតផង មានដូចជាការបរិច្ចាគដីសម្រាប់ ធ្វើថ្នល់ ស្ពាន និងដាំផ្កាធ្វើជារបង។ល។ រួមចំណែកកសាង ជនបទថ្មីទៀតផង”៕

អត្ថបទនិងរូបថត៖ ភឿងថាវ